Poekie

Soms zijn de beste beslissingen niet de makkelijkste om te maken.
Vorige week vrijdag stopte Poekie met het eten van haar brokjes, ik wist dat de tijd daar was en dus heb ik haar afgelopen weekend nog even flink verwend met allerlei lekkere dingen en vooral heel veel knuffels. Ze was de laatste paar dagen erg zoekende en hoewel ze precies wist waar alles stond, leek ze toch de weg kwijt. Ik vond het erg moeilijk om de ooit zo trotse dame zo verloren rond te zien lopen. Maandag ben ik met lood in mijn schoenen naar de dierenarts gegaan om haar in te laten slapen.

Het voelt raar om na 18 jaar samen te zijn geweest nu zonder haar verder te moeten gaan. Al vanaf mijn 9e nam ik haar overal mee naar toe; op bezoek bij Oma, complete boswandelingen aan een tuigje, tijdens mijn studie ging ze iedere week met mij mee mee "op kamers", een verhuizing naar Frankrijk, mee op vakantie etc. Bij alle belangrijke dingen in mijn leven heeft ze mij gesteund met haar liefde en eigenzinnigheid. Poekie was er altijd.

Haar spulletjes hebben inmiddels de katten in het asiel blij gemaakt. 'Haar kamertje' hier in huis ziet er nu maar leeg uit. Oscar is geloof ik ook een beetje van slag. Op maandagavond is mijn vriend altijd weg en dan zat ik altijd gezellig samen met Poekie en Oscar op de bank een beetje te haken en televisie te kijken. Afgelopen maandag heeft Oscar de hele avond op de mat bij de voordeur gelegen.

Ook al wist ik twee jaar geleden, toen er bij haar nierproblemen geconstateerd werden, dat dit moment er aan zat te komen, toch valt het mij zwaar. Ik probeer mij zoveel mogelijk vast te houden aan alle mooie herinneringen die ik aan haar heb, maar wat zou ik toch graag nog even over haar kopje willen aaien en haar geruststellende gespin willen horen...